Covid komt te paard en gaat te voet: ziekenhuizen pleiten voor doortastende maatregelen
Alle experten zijn het de laatste dagen eens in hun analyses: de situatie is zorgwekkend; we staan op een kantelpunt om ervoor te zorgen dat de derde golf beheersbaar blijft. Het fors gestegen aantal positieve tests begint zich nu ook te vertalen in een gestage toename van het aantal hospitalisaties en een doorstroming naar intensieve zorg. De Belgische ziekenhuizen vragen om nú krachtig in te grijpen. Elke dag dat we talmen wordt een langere weg terug om de besmettingen voldoende naar beneden te krijgen, en de reguliere zorg terug op peil te krijgen. Covid komt immers te paard en gaat te voet.
Sinds november vorig jaar deed ons land het in vergelijking met veel andere Europese landen best wel goed. Scholen, kinderopvang en winkels bleven open, de bedrijven werkten door en we mochten ons vrij blijven verplaatsen. De cijfers bleven maandenlang schommelen op een weliswaar te hoog plateau. Met het doorbreken van de Britse variant, en de versoepelingen in het vooruitzicht, raakte dat evenwicht plots verstoord. De predictiemodellen die de biostatistici voorstelden op de persconferentie van 22 februari worden nu werkelijkheid.
Sinds tien dagen is het in alle triagecentra en wachtposten alle hens aan dek: de telefoons staan roodgloeiend en de testcapaciteit moet er voortdurend worden opgeschaald. De positiviteitsratio van de testen is flink aan het stijgen, met uitschieters tot 15% in sommige regio’s. Na een vol jaar Covid weten we dat zich dat wetmatig zal vertalen in een toename van de hospitalisaties.
Er werden de afgelopen week dagelijks meer dan 200 nieuwe Covid-patiënten opgenomen in de ziekenhuizen; maandag 22 maart waren dat er 282. Dan werd ook de kaap van 600 Covid-patiënten op intensieve zorg overschreden. Ondertussen weten we ook dat met de Britse variant een hoger percentage opgenomen patiënten, ruim een kwart, van de gewone afdelingen doorstroomt naar intensieve zorg. Bijkomend probleem in deze derde golf is dat onze ‘startpositie’ op intensieve zorg slechter is dan in het najaar toen de tweede golf begon. Begin september lagen er in heel België nauwelijks 50 Covid-patiënten op intensieve zorg. Na de tweede golf zijn we er echter nooit meer in geslaagd het aantal Covid-patiënten op intensieve zorg onder de 300 te brengen. Het laagste punt bereikten we midden februari; sindsdien is dat aantal verdubbeld.
Ondertussen belanden de meeste ziekenhuizen voor de derde keer op rij in een onmogelijke spreidstand en moeten ze een groot deel van de reguliere zorg gaan uitstellen. Dat is niet goed voor onze volksgezondheid. De ziekenhuizen zijn nog altijd niet hersteld van de tweede golf. De inname van intensieve bedden door patiënten met een andere pathologie dan Covid blijft zeer hoog. De bezettingsgraad op intensieve zorg is voor het hele land bijzonder zorgwekkend. Over enkele dagen zullen er onvoldoende plaatsen beschikbaar zijn voor Covid en niet-Covid patiënten samen, tenzij er bedden bijkomen. Dat vereist de inzet van personeel, waardoor de reguliere zorg zal worden afgeremd. Het is voor ons gezondheidssysteem op korte en lange termijn enorm schadelijk, zowel voor de patiënten als voor het ziekenhuispersoneel. Een onaangename déjà vu…
Na één jaar Covid zouden de lessen gekend moeten zijn. In de zorg overheerst stilaan het gevoel dat er telkens opnieuw dramatische ziekenhuisbeelden op het scherm moeten komen vooraleer er een krachtig ingrijpen komt en iedereen zich aan de regels gaat houden. Maar dan is het eigenlijk te laat: de ziekenhuizen zijn dan al overbelast, de ingrepen uitgesteld en de wachttijden voor de gewone zorg nog maar eens verlengd. En we weten ook dat de weg terug lang is, heel lang. Eens de daling van het aantal besmettingen ingezet, daalt het aantal patiënten op intensieve zorg tergend langzaam.
Het virus komt te paard, en gaat te voet. Laat ons nu strenger zijn, anders moeten té veel mensen té lang wachten op de zorg die ze nodig hebben.