BEROEPSPORTRET

Verpleegkundige Valerie De Bourdeaud'huy

April 2021

In dit beroepsportret laten we Valérie De Bourdeaud’huy aan het woord. Ze werkt als verpleegkundige op de dienst geriatrie in het AZ Sint-Elisabeth in Zottegem. Valérie is niet de eerste de beste, want in februari dit jaar werd ze verkozen tot Nurse Of The Year. Momenteel combineert ze haar job met studies om van een HBO5 Verpleegkunde door te klimmen naar een Bachelor in de Verpleegkunde.

Driedubbele verrassing

1 februari 2021 zal nog lang in het geheugen van Valérie De Bourdeaud’huy gegrift staan. Ze vierde dan niet alleen haar 27^ste verjaardag, ze mocht daarbovenop – op de dag dat ze vier jaar in het AZ Sint-Elisabeth in Zottegem werkt – de Nurse Of The Year-award in ontvangst nemen. Drie keer feest. Dat brengt ons meteen bij de vraag: hoe wordt iemand Nurse Of The Year? Valérie: “Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niet van de prijs had gehoord, tot het moment dat ik vernam dat ik op de shortlist van kandidaat-winnaars voor dit jaar stond. Ik heb me dus niet zelf ingeschreven, een familielid van een ex-patiënt heeft dat gedaan. Van zodra je hoort dat je tot het kransje van potentiële winnaars behoort, schiet je natuurlijk in actie om zoveel mogelijk mensen te mobiliseren om voor jou te stemmen. Zelf voerde ik behoorlijk wat promo op Facebook, maar ik kreeg ook veel steun. Van het AZ Sint-Elisabeth natuurlijk, maar ook van VIVES, de stad Zottegem en mijn thuisgemeente Lierde. Toch is het stemmenaantal maar een deel van het verhaal. Er is ook een theoretische proef waarbij je competenties als verpleegkundige gemeten worden. Kwestie van er toch iets meer van te maken dan alleen maar een pop poll. Op het einde van het verhaal kwam ik als winnaar uit de bus. Een leuke erkenning!”

Binnen een jaar een diploma rijker

Valérie staat intussen al vier jaar op de ziekenhuisvloer. Sinds 2019 combineert ze dat met studies Bachelor in de Verpleegkunde. “Toen ik afstudeerde in de richting HBO5 Verpleegkunde en mijn eerste stappen in het ziekenhuis zette, daagde het me al snel dat ik toch nog dat A1-diploma wou behalen en liefst zo snel mogelijk. Na twee jaar kreeg ik uiteindelijk groen licht van het ziekenhuis om de studies te combineren met mijn job op de geriatrische dienst. De reden waarom ik dat in VIVES in Roeselare doe, is in eerste instantie puur praktisch: mijn ‘vrije dag’ valt op donderdag en dat valt samen met de lessen Verpleegkunde in VIVES. Waarom ik zo ijver voor dat diploma als Bachelor? Met een A1 zijn je mogelijkheden ruimer. Met een HB05 Verpleegkunde kan je bijvoorbeeld niet op de spoeddienst of de dienst intensieve zorgen staan, met een bachelordiploma lukt dat wel. In principe zou ik binnen een half jaar afgestudeerd kunnen zijn, maar om het voor mezelf realistisch te houden, mik ik op medio 2022.”

Klik met de geriatrie

Betekenen de ambities van Valérie het einde van haar carrière op de dienst geriatrie? “Helemaal niet. Geriatrie is voor velen in eerste instantie niet de meest favoriete dienst om te werken, maar dat komt eerder uit onwetendheid, denk ik. Als ik eerlijk ben, stond geriatrie in 2017 ook niet bovenaan mijn verlanglijstje. Mijn voorkeur toen ging naar de hartbewaking en het oncologisch dagziekenhuis. Toen bleek dat beide diensten op dat moment geen optie waren, heb ik maar meteen voor een dienst gekozen die ver buiten mijn comfortzone lag. Althans, dat dacht ik toen. Vier jaar geleden was ik helemaal niet zeker of ik graag met oudere patiënten zou werken, maar al gauw ontstond er een klik tussen de mensen op geriatrie en mezelf. Ik ben namelijk een grote knuffelaar en hou ervan veel vriendschap te geven aan de patiënten. Geen plaats in het ziekenhuis waar die eigenschappen beter tot hun recht komen dan op de geriatrische dienst. Bovendien blijven de patiënten hier vaak voor langere tijd, wat ervoor zorgt dat je ook echt de kans krijgt om een band met hen op te bouwen. Goed communiceren, en vriendelijk en begripvol zijn, dat zijn essentiële ingrediënten voor een vlot genezingsproces. En die eigenschappen zijn mij op het lijf geschreven.”

De theorie op school is niet de praktijk in het ziekenhuis

Dat er meer handen nodig zijn in de zorg, staat ook voor Valérie buiten kijf. Op korte termijn ziet ze niet meteen kant-en-klare oplossingen, al vindt ze dat er aan de opleidingen een en ander kan worden bijgeschaafd: “Op school heb ik vooral veel geleerd dat eigenlijk niet in verhouding staat met de realiteit in het ziekenhuis. Ik kan niet de verpleegkundige zijn zoals dat op school wordt aangeleerd, niemand kan dat. Dan ben je namelijk meer bezig met de tijd dan met de mensen. Maar ik weiger ‘slaaf te worden van de klok’. Ik kijk bewust nooit naar de tijd. Ik heb ook geen nood aan een extra pauze van 30 minuten om me terug te trekken en mijn batterijen weer op te laden. Maar een halfuurtje extra om een babbeltje te slaan met de patiënten, dat zou zoveel mensen zo goed doen. Of het opbreken van het KB78 soelaas kan bieden door meer profielen in de zorg medische handelingen te laten stellen? Dat is een moeilijke vraag waarover ik nog niet heb nagedacht, maar als dat voor meer tijd voor de patiënt kan zorgen, dan is iedere oplossing welkom.”

Spelbreker corona

Dat Valérie graag een knuffel geeft aan haar patiënten las je hierboven, maar hoe doe je dat in coronatijden? “Simpel: amper of niet. De geriatrische dienst in het AZ Sint-Elisabeth werd omgebouwd tot een Covid-afdeling. Ik gaf me spontaan op om te helpen op die bijzondere afdeling en de strijd aan te gaan met een onbekende, laffe vijand. Het virus zorgde vooral in het begin voor enorm veel onzekerheid, niet in het minst bij de mensen in de zorg. Nu weten we al een pak meer. Tot op vandaag merken we in het ziekenhuis nog steeds golfbewegingen in het aantal patiënten met Covid-19 dat we hier over de vloer krijgen. Soms denk je: ‘we zijn er bijna, het ergste is achter de rug’ en op andere momenten denk je: 'we zijn er opnieuw aan begonnen, waar gaat dit eindigen?’. Maar om positief te blijven: in het ziekenhuis heeft het iedereen dichter bij elkaar gebracht. Ik werkte het voorbije jaar met mensen samen die ik daarvoor niet of amper kende. Intussen zijn wij in het ziekenhuis gevaccineerd, hopelijk volgt de brede bevolking snel. Ik hoop dat iedereen ook de komende maanden nog zijn verantwoordelijkheid neemt en ik zou iedereen willen vragen weg te blijven van lockdown feestjes. Samen komen we erdoor!” 

TEKST: JENS DE WULF • BEELD: JAN LOCUS