ZORGWIJZER 100: van 50 tot 60 jaar

"Het was muisstil op de afdeling
Elke voorbijganger bleef staan om te luisteren"

December 2021

Geert (56) werkt als verpleegkundige op de medische beeldvorming in het Imeldaziekenhuis in Bonheiden. In zijn vrije tijd leeft en ademt hij muziek, daarom is het voor hem vanzelfsprekend om de jaarlijkse Dag tegen Kanker op te luisteren door piano te spelen in het dagziekenhuis. In oktober 2016 is Hilde (56) in behandeling en wil ze meer doen dan enkel luisteren. Het vormt de start van een bijzondere muzikale vriendschap.

“Elke derde donderdag van oktober, De Dag tegen Kanker, organiseren we in het Imeldaziekenhuis een verwenmoment voor de kankerpatiënten. Er zijn speciale hapjes, mensen dragen gedichten voor en iedereen die wil, kan genieten van een voetmassage”, vertelt Geert.

“In mijn vrije tijd speel ik in enkele bands, dus bood ik aan om piano te spelen. Omdat ik dat instrument niet van kamer naar kamer kon rollen, kreeg ik een plekje in de inkomhal van het dagziekenhuis. Ik was rustig aan het spelen terwijl de liedjes gemoedelijk in elkaar over kabbelden toen er plots een verpleegkundige op mijn schouder kwam tikken. Een van de patiënten vond de pianobarmuziek heel mooi, maar wou graag een rock-‘n-rollnummer horen.”

‘Rock-‘n-roll spelen met alleen een piano is niet echt mijn specialiteit’, antwoordde ik. ‘Als die patiënt een steviger nummer wil horen, dan wil ik graag dat ze zelf komt meezingen.’
“Niet veel later kwam er een vrouw uit haar kamer die recht op me af liep. Ze droeg een pruik met uitbundige, rode krullen en rolde haar standaard met chemo met zich mee. Voor we het wisten, waren we samen uit de losse pols aan het jammen.”

Samen met mijn kapstok

Toen Hilde in 2016 steeds een pijnscheut voelde in haar borst wanneer ze iemand knuffelde, dacht ze aan een ontsteking of een spierverrekking. De dokter wou het verder bekijken en stuurde haar naar Bonheiden voor een punctie en verdere onderzoeken.

“‘Ga maar zitten’, zei de dokter waarop ik te horen kreeg dat ik borstkanker had”, herinnert Hilde zich. Ik heb tijdens heel mijn traject op twee momenten gehuild. De eerste keer toen ik de diagnose te horen kreeg en het voelde alsof mijn wereld instortte en later toen ik mijn haar verloor.

Toen ik die dag in oktober muziek hoorde wanneer de liftdeur openschoof, was ik onmiddellijk goedgezind. Ook al was ik ziek en stevig dooreengeschud door de behandelingen, mijn dag kon niet meer stuk. Wij werden verwend met hapjes, voetmassages en Showbizz Bart liep rond op de afdeling.”
‘Wat vind je van de muziek?’, vroeg de verpleegkundige die wist dat ik ook zong.
‘Ik vind het fantastisch’, antwoordde ik, ‘maar wil je eens aan die man vragen of hij een rock-‘n-rollnummer kan spelen?”

“De verpleegkundige kwam terug en vertelde al lachend dat de pianist alleen een steviger nummer wou spelen als ik kwam meezingen. Eerst dacht ik dat ze een grapje maakte. Ik was in behandeling, ik kon daar toch niet gaan staan?! Maar mijn kamergenote overtuigde me, waardoor ik - samen met mijn ‘kapstop’ met chemo - heel bedeesd naar de lobby wandelde. Eenmaal daar kon ik niet blijven rechtstaan en haalden ze snel een stoel voor mij.

“Als eerste liedje zongen we samen De Roos van Ann Christy. Het was muisstil op de hele afdeling. Iedereen die voorbijliep, bleef staan. Het was een van de bijzonderste momenten van mijn muzikaal bestaan”, zegt Geert.

“Ik krijg nog kippenvel als ik eraan terugdenk”, beaamt Hilde.

“Awel, ik ook”, lacht Geert.

Niet zingen onder de CT

Hilde en Geert vinden elkaar in de muziek en het blijft niet bij dat ene optreden op de oncologie-afdeling. Ook buiten het Imeldaziekenhuis treffen ze elkaar op de planken. Hun sterkte ligt in de pure combinatie van piano en zang.

”Voor mij was dat eerste geïmproviseerde optreden de start van onze muzikale vriendschap”, zegt Hilde. “En eigenlijk mag je het woord ‘muzikaal’ laten vallen. We zijn elkaar heel toevallig tegen het lijf gelopen, maar die ontmoeting is uitgegroeid tot een warme band. Daar op dat moment spraken we af dat we volgend jaar opnieuw samen zouden spelen en zingen op de Dag tegen Kanker. En dat deden we ook. In 2017 stonden we er en deze keer waren we goed voorbereid. We bekeken welke liedjes we elk kenden, wat samen te voegen was, stelden een setlist samen en repeteerden een aantal keer bij Geert thuis.”

Elke dag is meegenomen. Elke dag ben ik blij dat ik er ben. Ik leef meer dan ik eigenlijk zou moeten.

”Ik ben verpleegkundige op de dienst medische beeldvorming en je vindt me regelmatig bij de CT-scan of de RX. Ik zeg niet dat onze wegen elkaar nooit zouden hebben gekruist, maar dan had Hilde op mijn tafel gelegen als van de vele patiënten die ik dagelijks begeleid.

Als ze die dag in 2016 niet naast mij was komen zitten om te zingen, hadden we elkaar misschien wel ontmoet, maar ik durf niet zeggen dat we in die setting van de CT-scan dezelfde klik zouden hebben gemaakt. Als ze nu onder mijn CT-scan zou terechtkomen, zou ik haar goed soigneren. Op één voorwaarde, voor en na de opname mag ze zingen, maar tijdens de scan zal ze toch heel even muisstil moeten stilliggen.” (lacht)

Iedereen neemt wel eens een pilletje

“Nu gaat het goed met mij”, zegt Hilde “Ik startte in juli 2016 met mijn behandelingen en mijn laatste herceptine kreeg ik in augustus 2017. Ik neem nog steeds chemomedicatie, maar dat is het minste. Iedereen neemt wel eens een pilletje.

Je denkt altijd ‘mij kan dat niet overkomen’ en toen ik de diagnose kreeg, was het eerste wat door mijn hoofd schoot: ‘waarom ik’? Op een bepaald moment is dat veranderd in ‘waarom ik ook niet’?

Als ze die dag niet naast mij was komen zitten om te zingen, hadden we elkaar misschien wel ontmoet, maar ik durf niet zeggen dat we in die setting van de CT-scan dezelfde klik zouden hebben gemaakt.

Elke dag is meegenomen. Elke dag ben ik blij dat ik er ben. Ik leef meer dan ik eigenlijk zou moeten. Mijn dagen zijn te kort en ik heb te weinig tijd. Ze mogen wat mij betreft wat tijd bijmaken, want het gaat allemaal veel te snel. Ik wil niet in mijn bed liggen wachten op mijn laatste dag. Als het einde moet komen, dan hoop ik dat neerval op het podium of op de dansvloer.
Weet je, ziek zijn hoeft niet altijd negatief zijn. Ziek zijn is uiteraard niet leuk, maar kanker hoeft niet het einde te zijn. Vroeger was dat misschien wel zo, maar ondertussen kan de medische wetenschap al heel veel.”

“Hilde, jij mag niet vergeten dat jij een in compleet andere categorie van positiviteit valt”, onderbreekt Geert. “De meeste proberen het leefbaar te houden. Jij doet dat van nature en slaagt erin om ondertussen ook nog andere mensen op te vrolijken. Ik herinner me nog dat we in de wachtzaal van de oncologieafdeling speelden toen een man luid zijn beklag deed aan het onthaal over de wachttijd. Hilde stapte gewoon op hem af en praatte rustig met hem, waardoor hij zo goed als onmiddellijk kalmeerde. Nadien is hij ons nog komen bedanken voor de mooie muziek.”

Desnoods in een rolstoel

“Ik weet nog goed hoe ik mezelf, na die eerste spontane jamsessie in 2016, heb beloofd dat ik er elke derde donderdag van oktober voor de kankerpatiënten zou zijn. Het liefst om te zingen, maar als dat niet meer gaat, kunnen ze me ook in een rolstoel binnenduwen en verzin ik wel iets. Zolang ik nog mag leven en er mag zijn, zal ik een manier vinden om er te zijn voor de mensen op de afdeling”, zegt Hilde.

“Als je kan zingen terwijl je aan de chemo hangt, dan zal alles jou lukken, dat ook”, knikt Geert.

Ook dit jaar vulden Hilde en Geert de gangen van het dagziekenhuis opnieuw met piano en zang.

Ondertussen is de Dag tegen Kanker een vaste afspraak die het duo goed voorbereidt. Geert diept de setlijst op: Rock Around the Clock, Buona Serra, The Broken Circle Breakdown, ABBA en Fats Domino; het is een kleine greep uit hun repertoire.

“Het blijft fijn om de mensen die moeten wachten op hun behandeling iets extra aan te bieden. Dat gaat van meezingers en luisterliedjes tot vrolijke deuntjes en klassiekers. Maar nu ik erbij stilsta, besef ik dat we nog nooit verzoeknummers hebben gekregen”, bedenkt Hilde.

“Dat klopt”, lacht Geert hardop, “dDe enige die ooit een verzoeknummer aanvroeg, moest komen meezingen en kijk waar zij nu zit.”

Geert over Hilde

 "Ik ken weinig mensen die zo positief zijn. Hilde kan heel ontwapenend zijn en heeft het talent om mensen te beroeren."

Hilde over Geert

 "Geert is mijn muzikale maat. Hij is warm, zacht en meelevend. Ik kan altijd bij hem aankloppen."

TEKST: KIM MARLIER • BEELD: KAROLY EFFENBERGER