De term 'safe staffing levels' is nieuw voor mij. Maar ik denk dat daar inderdaad de sleutel kan liggen om het werk weer werkbaar te maken, wat zal leiden tot meer beroepstrots en een uitstraling die ook terug jongeren zal aanspreken. Eén voorbeeldje: ik gaf deze week les aan 18 jarige zevende jaars verzorging. 15% Van hen wilde gaan werken in een woonzorgcentrum, 35% wilde gaan voor verpleegkundige of vroedvrouw in een ziekenhuis of zelfstandige. 50% Wilde zeker niets gaan doen in de zorg. Als ik hen dan vroeg waarom niet, dan vertelden deze jonge meiden dat ze op stage vooral geklaag en gezaag hoorden en dat ze aan den lijve ondervonden dat ze veel te hard moesten werken en dat ze steeds werden opgeroepen om extra te komen invallen. Dit zijn jongeren die vanaf hun vijfde middelbaar de zorg in wzc en in kinderopvang kennen. Het beeld dat ze van de sector hebben en rond vertellen is niet echt positief te noemen. Het beïnvloedt hun carrière keuze. De enkelen die wel in een woonzorgcentrum wilden gaan werken deden dat op basis van goede stage ervaringen, lees vriendelijk en gemotiveerd personeel. Deze safe staffing levels zouden wel eens het antwoord kunnen zijn dat we nodig hebben. Door zulke levels in te vullen krijg je personeel dat zich niet langer uitgeperst voelt, dat terug tijd heeft om iets extra's te doen, dat terug kan lachen en solidair kan zijn, dat fier is op zijn werk. Dat verandert de werkcultuur en dat straalt een team of organisatie uit op jongeren die dan misschien wel gaan kiezen voor werken in de (ouderen)zorg. Jongeren van tegenwoordig weten heel goed wat ze wel willen of juist niet willen met hun leven. En dat kan je alleen maar toejuichen.

De inhoud van dit veld is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.