“Rusthuizen” in het oog van de storm

Het is zomer, komkommertijd, en de geest is weer eens uit de fles. Zaterdag bracht De Standaard het verhaal van een ex-medewerkster uit een zorghotel (niet eens een woonzorgcentrum) die de krappe personeelsbezetting in de ouderenzorg aanklaagt. Sindsdien verscheen er in de media een onafgebroken stroom van artikels en opinies over de residentiële ouderenzorg. “Het rusthuis” – een verouderde term die o zo moeilijk plaatsmaakt voor het “woonzorgcentrum” - wordt eens te meer beladen met alle zonden van Israël: te weinig personeel, te weinig zorgtijd, hoge prijzen, onpersoonlijke bejegening…. Vandaag bracht  De Standaard de voorlopig laatste aflevering in de reeks “rusthuis-bashing” waar een chef-kok uit een woonzorgcentrum paginagroot het plenum kreeg om de kwaliteit van de maaltijden in de woonzorgcentra op de korrel te nemen. En dat terwijl het woonzorgcentrum in kwestie net goede resultaten haalt voor maaltijdzorg in de bewonersenquête en de Dimarso-bevraging.

Het is de zoveelste episode in een negatieve beeldvorming over de residentiële ouderenzorg die in de media al jaren aan de gang is, en ook telkens een stapje verder gaat. De doorsnee burger houdt er  ondertussen een bijzonder negatief beeld van de woonzorgcentra aan over. Rusthuizen zijn te mijden plaatsen, niemand wil er naartoe. Sommige artikels laten zelfs uitschijnen dat het rusthuis als concept op termijn kan en moet verdwijnen.

De vele woonzorgcentra en hun medewerkers verdienen een dergelijke negatieve douche niet.  Elke dag geven zoveel personeelsleden het best van zichzelf om warme zorg te verlenen en de ouderen zich goed te laten voelen in het huis waar zij wonen.  Er is veel goodwill en engagement om er met de schaarse middelen iets van te maken. Er zijn zoveel mooie praktijkvoorbeelden. Alleen halen die de media meestal niet, die vooral lijken te zoeken naar wat er niet goed loopt in de samenleving... Ja, er lopen dingen fout in de woonzorgcentra. Ja, er is vaak een schrijnend personeelstekort. Maar zoveel negativiteit, dat verdient geen enkele medewerker, geen enkele sector.

Toch zijn er ook goede kanten aan een dergelijke media-tsunami. Er verscheen de laatste dagen een hele rist opinies, geschreven door mensen die willen nadenken over manieren waarop we onze zorg anders en beter kunnen organiseren, over waar we keuzes moeten maken, over hoe we middelen anders kunnen besteden, over waar we op termijn met onze ouderenzorg naartoe moeten. En dat is positief. Het zwengelt het maatschappelijk debat aan, het zet het thema hoger op de politieke agenda, het geeft nieuwe visies een forum. Het doet ook directies en personeelsleden in hun pen kruipen en is ongetwijfeld gespreksstof aan vele bestuurs- en directietafels. En dat is positief.

Ook Zorgnet-Icuro  wil hiertoe zijn steentje bijdragen. Laat ons de laatste vakantiedagen gebruiken voor wat zelfreflectie, herijking… Dat de start van een nieuw werkjaar mag leiden tot een doorstart in een positieve spiraal voor alle betrokkenen.

Lees ook de reflecties van Paul Van Tendeloo op onze blog.

Bekijk ook de reportage over maaltijdzorg in het wzc De Regenboog in Zwijndrecht.